بزرگترین مزیت رقابتی کشورها و سازمان ها، داشتن نیروی انسانی توانمند است.

اهمیت فرآیند سرمایه انسانی در ارتقاء رشد و بهره وری یکی از مهمترین موضوعاتی است که مورد توجه صاحب نظران علم مدیریت قرار گرفته است.

سرمایه انسانی، تنها نهاده ای است که می تواند ضمن تغییر خود، سایر نهاده های تولید را دگرگون یا متعادل کند.

مبنایی برای نوآوری فراهم سازد و در سطح وسیع به رشد اقتصادی بینجامد.

سرمایه انسانی عبارت است از: ذخیره دانش، مهارت، صلاحیت و توانائی هائی که عمدتاً از طریق آموزش کسب می گردند.

این عوامل بر کیفیت کار تاثیر مثبت می گذارند و ارزش اقتصادی آن را در بازار کار افزایش دهند.

براساس نگرش مدیریتی، سرمایه انسانی ،منبع تجاری یا دارائی است که از ارزش بازار شکل میگیرد.

نگرش اقتصادکلان، سرمایه انسانی را به عنوان یکی از فاکتورهای تولید میبیند،

به این ترتیب در منابع رشد اقتصادی، مفهوم سرمایه انسانی با توسعه دانش اقتصادی مرتبط است.

آرمسترانگ سرمایه انسانی را به عنوان دانش و مهارتهایی که فردیت را خلق میکند و به کار می گیرد، معرفی میکند.